Undan ströndum Íslands eru ein gjöfulustu fiskimið í heimi. Þessa auðlind hafa Íslendingar nýtt frá því land byggðist.

Íbúar sjávarbyggðanna eiga tilkall til fiskimiðanna undan ströndum landsins. Þar hefur byggð frá landnámi byggst á fiskveiðum og landbúnaði.

Takmarkanir stjórnvalda á veiðum íbúa undan ströndum sjávarbyggðanna eru skerðing á búseturétti sjávarbyggðanna.

Takmarkanir á atvinnufrelsi þurfa að byggjast á sterkum rökum og ekki ganga lengra en nauðsyn krefur – það er meðalhófið.

Aflahámark sem takmarkar fiskveiðar á eingöngu að ná til þeirra veiða sem ógna fiskistofnum, ekki til veiða sem ógna þeim ekki. Handfæraveiðar ógna ekki fiskistofnum.

Sagt er að leiðin til Heljar sé vörðuð góðum áformum. Kvótakerfið sem komið var á til bráðabirgða 1984 er slík varða fyrir margar sjávarbyggðir. Aflamark í þorski var þá lækkað í 220.000 tonn til að byggja upp þorskstofninn. Það eru sömu veiðiheimildir og í dag. Árangurinn er enginn.

Örfáir útgerðarmenn náðu með tímanum til sín mestum hluta aflamarksins og skeyttu litlu um sjávarbyggðirnar. Kvótakerfið er óbreytt og sjávarbyggðum heldur áfram að hnigna og íbúum fækkar. Þessi þróun mun halda áfram verði ekki nýtingarréttur sjávarbyggðanna viðurkenndur. Það er viðurkenning á atvinnufrelsi og búseturétti.

Bann við frjálsum handfæraveiðum er mannréttindabrot!

Ekki er skilið á milli stórtækra veiða togara og smábáta, jafnvel þó vitað sé að veiðihæfni handfæra er afar lág, en samkvæmt tölum frá Hafrannsóknastofnun er hún 0,6%, sem þýðir að aðeins nást 6 af hverjum 1.000 fiskum sem komast í tæri við krókana.

Mikilvægt er að endurreisa rétt íbúa sjávarbyggðanna til að nýta sjávarauðlindina á þann hátt að fjölskyldur geti lifað af fiskveiðum. Öflug smábátaútgerð mun hleypa nýju lífi í sjávarbyggðirnar og verða forsenda enn fjölbreyttara atvinnulífs og mannlífs. Það heldur landinu öllu í byggð og er þjóðhagslega hagkvæmt.

Flokkur fólksins mun á kjörtímabilinu berjast fyrir því að íbúar sjávarbyggðanna og þjóðin fái að njóti auðlinda sinna. Við viljum nýtingarstefnu fiskimiða þar sem auðlindin er sameign þjóðarinnar en ekki einkaeign fárra útvalinna. Við munum því beita okkur fyrir því að íbúar sjávarbyggða njóti aukins réttar til að nýta sjávarauðlindina með jákvæðum áhrifum á sjávarplássin víðs vegar um land. Það er skref til sátta í deilum um sjávarútvegsmál, sem hafa áratugum saman skaðað tiltrú almennings á stjórnkerfið og stjórnmálin.

Kvótakerfið var sett á til verndar fiskistofnum og á einungis að ná til þeirra veiða sem ógna fiskistofnum. Handfæraveiðar ógna ekki fiskistofnum við Ísland og á því að gefa frjálsar.

Sjá má flutning ræðunnar hér.